Ooh ja

Een "ooh ja" moment. Zo'n moment dat je weer even met je neus op de feiten gedrukt wordt. Zo'n moment dat je baalt dat die positieve flow even wordt onderbroken. Zo'n moment dat je beseft dat Fiene gewoon in een pittig behandeltraject zit om de kankercellen uit haar lijfje te krijgen.

Ik had het vandaag. Natuurlijk wist ik dat de hickmanlijn van Fiene de afgelopen weken wat onrustig was. Dat de huid onder de pleister rood was en het haar vorige week zeer deed. 10 dagen lang 3 keer per dag een flinke antibiotica pil slikken, dan zou het toch weer goed komen? De bloedkweek die ze gister afgenomen hebben was eigenlijk niet echt nodig, maar omdat ze toch in het ziekenhuis was, waarom niet?! 

En dan wordt ik kort gebeld door Marije. Ze is aan het werk en kan de verpleegkundig specialist niet terugbellen, of ik dat even kan doen. Natuurlijk schat, doe ik even. De boodschap van de verpleegkundig specialist was kort maar krachtig: "Er is een bacterie gevonden, jullie moeten naar het ziekenhuis komen. Waarschijnlijk moet de lijn eruit gehaald worden". 

Ooh ja.

In het ziekenhuis is direct gestart met het geven van antibiotica via het infuus. Na een gesprek met de infectioloog en de oncoloog is duidelijk dat alles afhangt van het exacte type bacterie en de meest effectieve behandelmethode tegen deze bacterie. Morgen wordt waarschijnlijk duidelijk of de lijn er uit moet en of de immunotherapie door kan gaan. We wachten morgen af. Dat ze een langere periode in het ziekenhuis zal moeten blijven, is vrijwel zeker. De plannen voor de komende week gaan aan de kant.

En hoe gaat het met Fiene? Eigenlijk gaat het heel goed. Ze is niet ziek. Ze is juist heel fit. Vorige week hadden we een heerlijke week vakantie en we merkten dat haar lijfje weer sterker wordt. Een hele dag in een grote speeltuin/pretpark ging super goed. We hebben haar nauwelijks gedragen. Vol enthousiasme ging ze de achtbaan in en nog enthousiaster kwam ze eruit. Een fantastisch moment was afgelopen zaterdag, ze vertelde ineens dat ze wilde fietsen. Natuurlijk schatje, we gaan oefenen. Fiets gepakt, klein duwtje bij het opstappen, en daar ging ze! Een paar maanden daarvoor ging het ook wel, maar merkte je dat ze snel vermoeid raakte. Nu ben ik na het eerste rondje toch mijn slippers maar gaan wisselen voor hardloopschoenen. Ze kon er geen genoeg van krijgen. 

In de medicatie zit een ritme. De wekelijkse controles in het ziekenhuis zijn niet spannend en regelmatig volstaat telefonisch contact. Het ziekenhuis verdween naar de achtergrond, tot het "Ooh ja" moment. Nu even herpakken.