Gewoon heel goed

Hoe gaat het? Een vraag die iedereen wel een paar keer per dag te horen krijgt. Een vraag die 99% van de tijd een retorisch karakter heeft. Een vraag die je op de automatische piloot beantwoordt met: "Ja alles goed", "Prima, bij jou ook?" of "Druk, druk". Veelal verwacht de steller eigenlijk geen inhoudelijk antwoord, maar bij ons wel. Hij wordt uit oprechte interesse gesteld, en iedereen maakt ook tijd om het antwoord af te wachten.

Ik worstel vaak met die vraag en het te geven antwoord. Want het antwoord is afhankelijk van het moment dat je als referentiepunt neemt. Ten opzichte van mei 2020 gaat het slecht. Toen maakten we ons hooguit druk over of we wel op vakantie zouden gaan, gezien de toch wel spannende situatie rondom het Coronavirus. Als je 8 juli 2020 als referentiepunt neemt, het moment dat je dochter haar eerste chemokuur start en je aan de vooravond staat van een heel heftig en onzeker behandeltraject, dan gaat het heel goed, .... naar omstandigheden. Dat laatste voeg ik er dan vaak toch maar aan toe, want ook al is Fiene dat heftige en onzekere behandeltraject verschrikkelijk goed doorgegaan, de onzekerheid blijft. Neuroblastoom blijft een onvoorspelbare vorm van kanker. Maar ik denk te veel. 

Voor iedereen is er reden om elke kans te grijpen en samen mooie herinneringen te maken. Het afgelopen lange Hemelvaartsweekend is zo'n herinnering. Heerlijk een paar dagen met z'n vijven naar een vakantiepark in Mierlo. Deze minivakantie begon op woensdagmiddag bij de zwemvijver op het vakantiepark. Drie kinderen heerlijk aan het spelen langs de waterkant in de namiddag zon. Daarna volgden nog een paar dagen met onder andere mooie fietstochten over de Strabrechtse Heide en gezellig lunchen op het terras in Nuenen. Gewoon genieten.

Fuck dat referentiepunt. 

Hoe gaat het? Het gaat gewoon heel goed.