Daar gaan we dan. De volgende behandelstap in het hele traject, de radiotherapie of gewoon bestraling. Fiene zit naast me in de auto, we hebben net Seppe bij opa en oma gebracht, en we zijn onderweg naar het UMC voor de eerste bestraling. Het Prinses Máxima Centrum heeft zelf niet deze faciliteiten, en maakt gebruik van de faciliteiten van het UMC.
In de auto nemen we het nog even samen door. Ze mag haar speen in en doet haar superhelden masker op. De kleur van verlichting in kamer mag ze zelf kiezen, en dat wordt roze. Beer komt bij haar op het speciale matras liggen. Papa leest een boekje voor door de microfoon. Fiene is vrolijk en lijkt vol vertrouwen. Papa doet alsof, en vind het hartstikke spannend.
We zijn op tijd vertrokken in verband met het winterse weer, dus moeten we even wachten in de hal. Het valt mij op dat de sfeer zo anders is dan in het Máxima. Hier zit een meisje tussen de volwassenen in een weggestopt speelhoekje. Het Máxima is een ziekenhuis verkleedt als speeltuin, met volwassenen in dienst van de speeltuin.
We worden geroepen en Fiene mag zich in een klein kamertje uitkleden. Beer onder haar arm, superhelden masker op, speen in en daar gaan we. Aangekomen bij het bestralingsapparaat begint ze te snikken. Ze durft niet. Even op haar in praten, een paar kusjes en knuffels en dan gaat ze snikkend in het matras liggen. Ik geef haar nog een dikke kus en ga naar de aparte ruimte van waaruit ik haar kan voorlezen. Op een monitor zie ik dat de twee medewerkers het apparaat om haar heen instellen. Fiene ligt rustig, maar snikt nog steeds. Ik begin maar vast te lezen, dat helpt, ze wordt stil.
Als de medewerkers de ruimte verlaten gaat het bestralingsapparaat om haar heen draaien. En ik lees bladzijde voor bladzijde. Eén rondje om haar heen is om te controleren of hij goed staat, daarna wordt er gestart met de bestraling. En ik begin nog maar eens opnieuw in het boekje. Als ik naar de monitor kijk en ik zie ons kleine meisje daar liggen, in haar maillot, blote buik, speen in en haar maskertje op en dat grote apparaat dat om haar heen draait, lees ik een stuk minder soepel. Wat een klotezooi is het toch.
En dan is het al klaar. Met natte ogen geef ik haar een verschrikkelijk dikke knuffel. Kom meisje, snel aankleden. Ik breng je naar oma, dan kun je weer spelen.
Reactie plaatsen
Reacties
pff met tranen in me ogen zkt ik moet dit te lezen,wat een narigheid ❤❤❤❤❤❤😢😢
Alleen bij dit lezen voel je al beetje wat jullie moeten voelen en dat is al hel wat.
ongelofelijk veel sterkte weer en dat de behandelingen hun werk maar goed mogen doen.
Bijna iedere keer zou ik iets willen 'zeggen' maar mijn woorden voegen mijns inziens eigenlijk niks toe. En nu schrijf ik dit impulsief terwijl ik geen nauwelijks woorden heb. Ik slik en veeg een rollende traan weg omdat ik dit nu, als oma zijnde, niet onderdrukken kan, want wat komt dit (weer) binnen. Wat moet Fiene veel ondergaan en doorstaan en wat moeten jullie als ouders een kracht hebben, krijgen, oproepen om keer op keer dit met haar mee te beleven. Het is zo oneerlijk. Ik bewonder jullie allen ❤️🍀
Wat ontzettend stoer is Fiene! Maar wat pittig dat kleine meisje alleen op die tafel. En om haar achter te laten. Dat lijkt me ontzettend moeilijk.
Ik hou het niet droog bij het lezen van je blog Jan. De onmacht die je bij de keel grijpt als je je dappere meisje zo ziet liggen voel ik door de regels heen.
Toch is elke stap er een voorwaarts. Met hopelijk aan het eind van de rit een zo gezond mogelijke Fiene. Hou vol met elkaar, ooit komt er een eind aan dit traject. Liefs! 🤞😘🍀
Wat dapper van jullie. En ja je hebt geen keuze. Maar dit is een zware behandeling al lijkt dat misschien niet zo. Als je zware chemotherapie hebt gehad. Maar elke dag daarheen..trots op je Fijne!
Ja, dat grote apparaat om je heen, zo logisch dat het zo beangstigend is. Knap dat je als moeder dmv lezen je liefste hebt kunnen geruststellen met al je eigen emoties. Jullie moeten het nog even volhouden. De eerste keer komt denk het meeste op je af, hoop ik. Leef met jullie mee
En spelen heeft ze gedaan, lekker kind zijn en buiten spelen in de sneeuw samen met Finn en Seppe. Sneeuwballen gooien , verstoppertje spelen en alledrie op de slee je laten trekken door oma of Rosa. Dan kan je alle narigheid even vergeten.
en je op de slee laten trekken door oma of je grote nicht Rosa.
Wow. Wat een kanjers zijn jullie, allemaal!!! 🥺
Och ik krijg tranen in mijn ogen van je verhaal, en virtuele knuffel van mij voor jou.
Djeeezzzz wat kan ik hier nu op zeggen. Tranen, brok in de keel. Wat moeten jullie toch vreselijke dingen door- en meemaken. Gewoon weer dikke knuffel en heel veel sterkte. 😘
Aj, dit komt wel even binnen.... wat moet dit zwaar zijn. Ik steek een kaarsje voor jullie op.
Met tranen in mijn ogen gelezen. 😘🍀
Pffff. Hou vol. Hou vol. Jullie doen het fantastisch.
Ik heb bijna geen woorden... Wat vind ik haar dapper, en wat maken jullie veel mee... Heeeeel veel sterkte gewenst.
Oei, wat een pittig moment weer, en wat doen jullie het goed! Gelukkig hebben jullie weer een stapje gezet. We denken aan jullie!
Heftig beste mensen , we leven met jullie mee, wat is Fiene stoer , maar toch heftig voor haar .
En voor jullie familie,
Heel heftig, idd bij het lezen voel je een beetje wat jullie moeten voelen....
Heel veel sterkte; hou vol!
och och wat zwaar toch voor haar en voor jullie , wel geweldig om te lezen hoe liefdevol jullie dit samen doen .Wat een goed zeg om haar voor te lezen en af te leiden , het geluid van het bestralingsapparaat gaat in je oren zitten is mijn ervaring dus dan is haar daarvan afleiden een super goed idee! Jullie zijn kanjers samen, toi toi toi, dikke knuffel voor jullie .
Lief gezin,
Steeds lees ik jullie mooi geschreven woorden over de belevenissen met Fiene. Er spreekt zoveel liefde maar ook emotie uit. Tranen over mijn wangen maar wat een respect en bewondering hoe jullie dit doen. En ons meenemen in Fiene haar verhaal. Dank daarvoor. Zet hem op en heel veel liefs!! Hanneke