Onmacht

We zijn nu bijna twee weken in het ziekenhuis. Uit voorzorg is afgelopen donderdag een maagsonde bij Fiene ingebracht. Dit is een lang dun slangetje wat via de neus tot in de maag wordt gebracht en waarover vloeibaar voeding en medicatie gegeven kan worden. Omdat de artsen verwachten dat het slijmvlies in haar mond en keel komende dagen zal gaan irriteren, is deze ingebracht voordat het zover is. Heel veel kinderen in dit behandeltraject hebben al eerder een maagsonde omdat ze misselijk zijn, hun eetlust is verdwenen of omdat ze de medicatie anders niet innemen. Volgens het behandelteam is het hoogst uitzonderlijk dat Fiene pas nu aan die maagsonde moet. 

Uitzonderlijk of niet, een slangetje door je neus tot in je maag duwen lijkt mij heel vervelend. En het idee dat dit bij mijn dochter moet gebeuren vind ik nog vervelender. Afgelopen donderdag was ik er niet bij. Fiene vond het spannend, maar zoals zo vaak zette ze zich er overheen, volgde de instructies van de verpleegkundige goed op en de sonde zat gelijk goed.

Jammer genoeg heeft Fiene de sonde er vrijdagochtend tijdens het wakker worden uitgetrokken. Ik begrijp dat wel. Je wordt wakker, er kriebelt iets in je neus en je slaperige ik besluit om wat aan die kriebel te doen. Die slaperige ik beseft alleen op dat moment niet dat dat slangetje er toch weer in moet. 

Als ik iets voor twaalf uur vanuit mijn werk in het ziekenhuis aan kom, staat de verpleging net op het punt om de sonde opnieuw in te brengen. Fiene zit bij Marije op schoot en ziet haar kans schoon om even een beetje controle terug te pakken. Ze wil het anders. Ze wil bij papa op schoot en mama moet haar hand vasthouden. Hoewel het soms verschrikkelijk irritant is, is dit haar manier om nog een beetje zeggenschap te hebben over alles. We gaan er zoveel mogelijk in mee.

Ook dit keer zet ze zich over haar angst heen, volgt ze de instructies super goed op, maar het slangetje gaat niet goed. Als ze haar mond open doet piept het slangetje naar buiten. Vier keer lukt het niet. De spanning neemt toe, haar keel gaat zeer doen, de instructies komen minder goed aan. We besluiten het maar even te laten voor wat het is. Vanmiddag proberen we het opnieuw. 

Als 's middags het moment daar is, zie ik aan Fiene haar gezicht dat ze de nare ervaring van de ochtend nog niet vergeten is. Ze wil het niet, ze wil het echt niet. De verpleegkundige, de pedagogisch medewerkster en ik doen wat we kunnen. Ze houdt haar knuffels voor haar neus en is niet van plan die weg te halen. We praten op haar in en proberen haar rustig te krijgen. Als ze rustig is en er iets richting haar neus gaat, dan begint het weer van voor af aan. Na bijna een uur is mijn geduld op. Ik houd haar handen naar beneden en haar hoofd in bedwang. De verpleegkundige is adequaat en dirigeert het slangetje direct haar neus in. Op dat moment geeft Fiene zich eraan over. Ze neemt op het juiste moment de slokjes uit haar drinkbeker en binnen no-time zit de sonde op zijn plek. Na flink knuffelen is ze snel weer rustig, we zijn weer vriendjes. 

Gelukkig is de sonde blijven zitten, want hij is nodig. Ze eet en drinkt nauwelijks meer. Gelukkig krijgt ze via haar infuus en de sonde voldoende binnen. Hopelijk mag hij er snel weer uit.