En nu?

Een kleine week na de eerste chemokuur zien we onze oude Fiene weer terug. Ze krijgt wat meer energie en er komt iets kleur op haar wangen. Er wordt geknutseld en er is zelfs al even gedanst in de woonkamer. In haar vertrouwde omgeving begint ze weer te kletsen en grapjes te maken. Het is heerlijk om haar zo te zien.

Aan het innemen van medicijnen is ze inmiddels gewend. De drankjes gaan er vlot in met daarna een beetje limonade of melk voor de smaak. Het pilletje wordt ingenomen met wat knijpfruit. Op een klein whiteboard houden we het hele schema bij. Fiene doet het super goed. 

Voor ons stond de wereld even stil, maar ook wij moeten vooruit. Maar hoe? Het hele behandeltraject laat zich niet voorspellen. Maar 1,5 jaar van dag tot dag leven is voor ons ook niet te doen. Het geeft voor beide een onrustig gevoel. Marije schiet in de actie modus, gaat dingen aanpakken en regelen. Ik merk dat de onzekerheid ervoor zorgt dat ik stil val. Ik ben op zoek naar iets van ritme, maar welk ritme? Vaak zit ik gedachteloos naar mijn telefoon te staren, maar het brengt me nergens.  

[NB: na het typen van deze tekst heb ik toch maar de garage opgeruimd]